10. stycznia 2017 roku mija 200 lat od oficjalnego zatwierdzenia przez papieża Piusa VII Zgromadzenia Najświętszych Serc Jezusa i Maryi. Droga Zgromadzenia związana jest z dwoma osobami: o. Józefem Marią (Piotrem) Coudrin (1768-1837) oraz s. Henryką Aymer de la Chevalerie (1767-1834), których Dobry Bóg prowadził przedziwnymi ścieżkami, aby wreszcie połączyć ich w miłości Najświętszych Serc.
Spotkanie ks. Piotra Coudrin i Henryki Aymer w 1794 roku dało początek nowej drodze ich życia, która zmierzała do realizacji Bożych planów – stworzenia nowej rodziny zakonnej: Zgromadzenia Najświętszych Serc Jezusa i Maryi. Od roku 1797 cel ich drogi przybliża się bardzo mocno: zostaje zakupiony dom w Poitiers, pojawiają się kandydatki i kandydaci gotowi do podjęcia nowej drogi, otrzymują aprobatę biskupa. Pierwszy krok ku nowej wspólnocie został uczyniony 20 października 1800 roku, gdy ks. Coudrin wraz z dwoma innymi kandydatami złożył przyrzeczenia ubóstwa, czystości i posłuszeństwa, a Henryka Aymer wraz z czterema siostrami złożyły czasowe śluby zakonne. W tym czasie kształtuje się również duchowy rys Wspólnoty: kult Najświętszych Serc oraz Eucharystii.
Wszystkie te drogi zmierzały do najważniejszego momentu: narodzin Zgromadzenia w Wigilię Bożego Narodzenia 1800 roku, gdy o. Maria-Józef Coudrin i s. Henryka Aymer złożyli swoje śluby zakonne. To wydarzenie uważa się za moment powstania Zgromadzenia Najświętszych Serc – wspólnoty o dwóch gałęziach: męskiej i żeńskiej, wyrastających z jednego pnia.
Nowe Zgromadzenie, pomimo czasów terroru i działania w konspiracji zaczyna rozrastać się bardzo szybko. Powstają nowe wspólnoty, które rozpoczynają swoją działalność od wieczystej adoracji Najświętszego Sakramentu. Siostry z gorliwością oddają się modlitwie wstawienniczej i wynagradzającej za grzechy świata. Otaczają również swoją modlitwą braci Wspólnoty, którzy jak gorliwi apostołowie Najświętszych Serc przemierzali diecezje Francji, głosząc misje i rekolekcje, pomagając w pracy parafialnej wśród ludu pozbawionego duszpasterzy, prowadzili diecezjalne seminaria duchowne. Założyciele odpowiedzieli również na wyzwania ówczesnego czasu. Siostry i Bracia rozpoczęli zakładanie bezpłatnych szkół dla dziewcząt i chłopców z ubogich rodzin, umożliwiając im w ten sposób edukację.
Fundamentalnym momentem w historii Zgromadzenia staje się zatwierdzenie Instytutu w Kościele katolickim przez papieża Piusa VII, które miało miejsce 10 stycznia 1817 roku. Zatwierdzenie to zostało potwierdzone bullą papieską „Pastor aeternus” z 17 listopada 1817 r., w której nowa rodzina zakonna otrzymuje nazwę: Zgromadzenie Najświętszych Serc Jezusa i Maryi oraz Wieczystej Adoracji Najświętszego Sakramentu Ołtarza.
Od samego początku w Założycielach żyło pragnienie, aby nowa Wspólnota mogła nieść światło Ewangelii na krańce świata. Pragnienia te spełniają się w 1826 roku, kiedy to wyruszają pierwsi misjonarze, udając się na archipelag Wysp Hawajskich. Od tego momentu rozpoczyna się droga misyjnego wymiaru Zgromadzenia, która w szczególny sposób objawiła się blaskiem w takich postaciach jak: św. Damian z Molokai, czy bł. Eustachy van Lieshout.
Pierwszy okres Zgromadzenia zamyka śmierć Założycieli: Dobrej Matki Henryki Aymer – 23 listopada 1834 roku i Dobrego Ojca Piotra Coudrin – 27 marca 1837 roku. To oni położyli podwaliny pod Zgromadzenie Najświętszych Serc i nadali mu duchowy rys – wykonali odwieczny plan Bożej Opatrzności – wytyczyli drogę miłości Najświętszych Serc, po której mogą kroczyć następne pokolenia braci i sióstr, jako ich duchowe dzieci.
(Za: sercanie-sscc.pl)
